Mijn 10 dagen Cambodja zijn weer voorbij gevlogen en het waren er leuke.
De vriendelijkheid en de gastvrijheid van de mensen hier waren een lichte herademing na de avonturen in Vietnam.
Cambodja is beduidend een van de armere (Aziatische) landen; veel bedelaars, kinderen, mensen zonder ledematen op straat. 1 op de 300 Cambodjanen heeft wel een been of arm verloren door een landmijn.
Buiten de armoede en ellende heeft het land ook veel mooie dingen te bieden. Het hoogtepunt waren de tempels van Angkor; prachtige, impressionante bouwsels van het Kmer rijk, gebouwd tussen de 9de en de 12de eeuw. Immense bouwsels - zo'n 50 tal - verspreid over een domein van 300 vierkante km. De toenmalige Kmer koningen wilden elkaar zodanig overtreffen dat hun tempels, mausoleums, kloosters, zwembaden, ... bovenmenselijke eigenschappen kregen. Ik heb zowel genoten van de grootsheid als de kleinheid ervan; beelden, muren, treden en deuren werden zo vakkundig en gedetailleerd gedecoreerd dat je enkel vol verwondering kan toezien.
Momenteel verblijf ik in een redelijk luxueus hotel buiten het centrum van Siem Reap. Door het laagseizoen (het is super warm) en de lokatie heb ik het voor een vriendenprijsje. Ze hebben mij niet willen zien vertrekken naar een hotel dichter bij het centrum. Ik voel me dan ook 'koning te rijk'; 2 bedden, grote kamer, TV, bad en een chauffeur die me naar de gewenste plek brengt en me dan ook weer komt oppikken.
Een heel ander gevoel dan op de shooting range in Pnom Penh; dat was geflipt. We zouden naar de Killing Fields gaan (een oord waar tijdens het Kmer Rouge regime 1000den mensen werden geliquideerd - type Auschwitz), maar eerst werden we gedropt voor een betonnen hangaar ergers in the middle of nowhere. Voor een paar dollars kon je een Kalaschnikov, handgranaat of mitrailleur proberen. Ik ben gegaan voor de Colt 45 (een Amerkaanse handgun gebruikt in een James Bond film). Een leuke Lara Croft ervaring, maar geen enkele keer raak. Steve, de Schot die me die dag vergezelde, durfde na een kogel met de Tomy Gun niet meer. Een Ierse gast die na ons kwam, was daarentegen een ''natural born killer''. We grapten dat hij misschien wel bij het IRA gediend had, maar gezien zijn reactie kon het wel eens waar zijn. Het meest enge was helemaal naar achter lopen na mijn schietbeurt voor het targetblad te gaan halen. De ''shootingmeester'' liep met me mee met een pistool in zijn hand. Ik dacht ''mijn eind is nabij, ik word zodadelijk geliquideerd''.
En daarna naar de Killing Fields ... ''gelukkig'' waren we ervoor gaan schieten. Met dat akelige gevoel zou ik nooit een trekker hebben kunnen overhalen.
Gisteren weer eens onder het backpackers volk begeven en serieus gefuift (sorry lieverd, ik was pas rond 5.00 terug en heb dus niet meer kunnen bellen). Backpackers zijn ook een apart volkje; 2 Amerkanen die van het moment we ergens zaten weer van lokatie wilden veranderen (''we want distraction'' - en ik was 'part of that distraction''), een Duitser die helemaal de kluts kwijt was nadat hij een Ladyboy had binnengedraaid en ik had een heftige discussie met nen gyneacoloog. Ik opperde dat het als man verboden zou moeten zijn om dit beroep uit te oefenen - een beetje provocatie kan geen kwaad - maar de spanningen liepen een beetje op. Ik weet niet wat me bezielde maar bij die bepaalde kerel had ik er moeite mee - misschien wat te veel op, geen idee (sorry Collin).
En vandaag ben ik weer gaan shoppen. Zo zonder mannelijk gezelschap kan je je helemaal laten gaan ;)
Morgen richting Bangkok, ettelijke uren busrit. Het zou de zogezegde ''Way of Hell'' zijn (opeengepakt in een minibus, vreselijke weg, geen airco of verluchting), maar de beloning is groot; Steven!
Dikke kussen en tot later,
