The dream is over, back to reality

Aan alle mooie liedjes komt een eind. Dit zal mijn laatste postje zijn in het buitenland. Enkele dagen geleden is het gezelschap waar ik mee heb opgetrokken terug naar huis gekeerd. Met als gevolg dat ik enkele dagen op mijn eentje ben en de tijd heb om mijn trip te overdenken.

Het was geen Holliday, maar een Journey, met hoogte-en laagtepunten. Alhoewel die laagtepunten zeer schaars zijn. Het was een aangename droom die nu tot zijn eind komt, back to reality.

Ik ben benieuwd hoe die realiteit me zal bevallen. Zou deze trip me veranderd hebben? En hoe, negatief of positief?

Ik denk dat ik een meer open houding heb gekregen tov mensen, minder geremd in het toenaderen, in het zoeken en leggen van contacten. Dit hoop ik verder te kunnen zetten thuis, want in Belgie zijn ook interessante mensen. Waarom geen babbeltje slaan in een bar, een winkel of op straat?

Verder heb ik geleerd je niet te veel te laten leiden door vooroordelen. Die luidkeelse Australier in zijn typische surfersoutfit kan een leuke jongen zijn of die nors kijkende vrouw kan uiteindelijk heel sympathiek blijken.

Een ander belangrijk punt is onafhankelijkheid, lef en daadkracht. Waarom zou ik niet met een motorbike kunnen rijden? Of alleen op verkenning kunnen gaan? Waarom zou ik daar niet proberen te surfen? En waarom zou ik met iemand reizen waarmee ik telkens in de knoop lig? Met wat durf en aangepaste tact kom je al heel wat verder.

Een negatieve ontwikkeling daarentegen is dat ik misschien thuiskom als roker. Ze hebben hier zo straffe sigaretten waarvan je een beetje dizzy wordt. En verder zal mijn lever een zuiveringskuur mogen gebruiken. Onder backpackers wordt wat gedronken. Een frisse pint bij deze temperaturen is dan ook zalig. En als Belgische weet je dat al te goed.

Het ergste is misshien wel mijn overweging een tatoe te laten plaatsen. Veel mensen hebben het uit mijn hoofd gepraat. Zeker toen ik mijn idee voorstelde; de tekst "Azie 2007". Ja, ik weet, een beetje belachelijk. En je moet het zeker niet doen om uniek te zijn. Je bent anders als je er geen hebt.

Oh, ik ga veel missen; de heerlijke verse fruitschotels, de curry gerechten, de vrijheid, het avontuur, een nieuw guesthouse binnenkomen en niet weten wat te wachten staat, de gesprekken met de lokale mensen, hun vriendelijkheid en lach.

En last but not least, de Take ist Easy mentaliteit, geen stress!

Anderzijds kijk ik ook ongelooflijk uit naar het gevoel om onder een donsdeken te liggen, een warme douche, om aan het knapperend haardvuur naar een detectieve serie te kijken, heerlijk!En wat snak ik naar een frikandel speciaal! Met veel ajuin en curryketchup! En toast Cannibaal, yammie! Of een heerlijke Belgische uitgebreide BBQ met alle mogelijke sausen.

Tijd om terug te keren!

Deze trip was onvergetelijk, een Once in a Lifetime Experience. Ik heb de nodige opofferingen moeten doen, veel zekerheden moeten laten vallen, zoals mijn job, maar het was de moeite waard!

Groetjes en tot in Belgie

(ter info; thuis ga ik 3 dagen non-stop slapen - ik weet nu al dat ik als een kaartenhuisje in elkaar zal vallen)

Wow, Indonesie is de ideale afsluiter van mijn trip

De laatste weken hier in Indonesie maken mijn reis onvergetelijk. Alles bruist hier van de energie en als je even rust wilt opzoeken ga je naar een prachtig afgelegen strandje. Momenteel reis ik met 2 Duitse meisjes. Zij zijn echt de ideale reisgenotes. We hebben dezelfde interesses; uitgaan, dansen, fun maken, cultuur opdoen, surfen, ... Heel leuk! Alles behalve bewegingsloos op het strand liggen. Jenny is een ervaren surfster en dat is natuurlijk ook leuk als beginner. De komende dagen ga ik mij dan ook meer toeleggen op het surfen.

Afgelopen weekend ben ik naar de Gili eilanden in Lombok geweest. Lombok is het islamitisch eiland naast Bali. Daar heb ik prachtige duiken gemaakt. De mooiste tot nu toe en dat is natuurlijk leuk om af te sluiten. De Gili eilanden, of meer specifiek Gili Trawangan, is een klein eilandje met 800 inwoners. Je kan de kust afwandelen in 4 uur en er zijn geen auto's of politie. Als meisje alleen was het soms wel eng om in het donker (ook geen straatverlichting) terug te lopen naar het guesthouse. Dat was het enige minpunt. Mijn kamer had ik gedeeld met een 38 oude man van Nieuw Zeeland; een voormalige leraar die zijn job moe was en de wijde wereld intrekt. Dat punt hadden we dus gemeen, maar niet de dagindeling. Hij ging zeer vroeg slapen en stond weer om 6 uur 's morgens op, terwijl ik 's nachts de kamer insloop na een aantal biertjes en gesprekken. Zo hebben we weer een contact in Nieuw Zeeland.

Ik kan de dagen al serieus aftellen. En de terugkeer zal met de nodige traantjes verlopen, een dubbel gevoel. Graag zie ik jullie weer allemaal terug, maar zo'n trip is echt onvergetelijk. Het is gewoon 100% vrijheid, je eigen ding doen, mensen ontmoeten, maar helaas niet de dagdagelijkse realiteit!
Een extra motivatie om naar huis te gaan is Gember, ons nieuw Vlaams koehondje. Om aan backpackers uit te leggen hoe deze eruit zien, is niet evident. En vergelijken met een grote, struise poedel doe ik niet graag.

Ander goed nieuws is dat vrienden in Sydney, Australie, trotse ouders zijn geworden van een zoontje, Jasper Lewis Walter. Proficiat Anouk en Frederik!

Dikke kussen en tot het volgende, misschien wel laatste blogje!

Bali : sea, fun and sun

Na een helse taxirit in Kuala Lumpur, Maleisie, ben ik begin deze week aangekomen in het paradijselijke Indonesische Bali. De vlieghaven was namelijk verder gelegen dan gedacht. Met als gevolg dat het serieus stressen was voor het halen van mijn vlucht.

De drie uur durende vlucht was daarenboven ook niet al te aangenaam; geen eten voorzien en de airco stond op maximum. Dat was rillen in mijn zomeroutfitje.

Maar alle leed vervaagde natuurlijk bij aankomst. Ik had hier afgesproken met mensen die ik al had ontmoet in Maleisie. Bekende gezichten doen je sneller thuis voelen, leuk! En ja, ik had niet veel moeite om me te integreren. Elke morgen hangt er een berichtje aan mijn deur "see you at the beach". Wat moet je nog meer hebben? Gisteren heb ik wat surf"moves" gemaakt, het ging goed. Het is niet zo moeilijk om achter de golven te geraken en de golven zijn niet zo hoog (niet zoals in Zarautz, he Nele :) . Een andere favoriete strandbezigheid is beachtennis. Ik heb weer heel de stad moeten doorpluizen voor het vinden van die beachrackets. De Duitsers hadden mijn vorige set vernield door er mee in het water te gaan. Dus eindelijk heb ik kunnen tennissen op het strand, eindelijk! En als niemand van het travelgezelschap wilt tennissen, moet ik gewoon op het strand lopen met mijn 2 rackets en een knappe Balinese jongen komt aangelopen. In tegenstelling met Thailand hebben Westerse meisjes hier meer aandacht van de lokale bevolking dan jongens. Ze worden dan ook de Balinese macho cowboys genoemd; lang haar, tatoes en surfersbody.

Kuta is het meest populaire strandoord van Bali. Bekend om zijn surferscultuur, de golven, het strand en helaas ook om de terroristische aanslagen in 2002 waarbij 202 partygangers in een discotheek zijn omgekomen. Momenteel zie je op diezelfde plaats een 'Ground Zero' monument met alle namen van de slachtoffers, waarvan 88 Australiers.

Morgen gaan we (samen met Marco, de Canadees en Kiyochi, de Japanner) richting binnenland. We gaan met de scooter op verkenning. Het schijnt niet al te makkelijk rijden te zijn, maar ik stond er op om mijn eigen scooter te hebben. Als meisje moet je niet altijd achterop zitten! Ik kan dat ook! En het leuke is dat ik in het midden zal rijden, hopelijk niets te vrezen en gewoon volgen. Als de politie ons tegenhoudt en we geen rijbewijs kunnen tonen, moeten we gewoon wat smeergeld betalen.

Voila, hier is alles naar wens en nu op naar ..................................................... het strand!!!

Dikke kussen