The dream is over, back to reality

Aan alle mooie liedjes komt een eind. Dit zal mijn laatste postje zijn in het buitenland. Enkele dagen geleden is het gezelschap waar ik mee heb opgetrokken terug naar huis gekeerd. Met als gevolg dat ik enkele dagen op mijn eentje ben en de tijd heb om mijn trip te overdenken.

Het was geen Holliday, maar een Journey, met hoogte-en laagtepunten. Alhoewel die laagtepunten zeer schaars zijn. Het was een aangename droom die nu tot zijn eind komt, back to reality.

Ik ben benieuwd hoe die realiteit me zal bevallen. Zou deze trip me veranderd hebben? En hoe, negatief of positief?

Ik denk dat ik een meer open houding heb gekregen tov mensen, minder geremd in het toenaderen, in het zoeken en leggen van contacten. Dit hoop ik verder te kunnen zetten thuis, want in Belgie zijn ook interessante mensen. Waarom geen babbeltje slaan in een bar, een winkel of op straat?

Verder heb ik geleerd je niet te veel te laten leiden door vooroordelen. Die luidkeelse Australier in zijn typische surfersoutfit kan een leuke jongen zijn of die nors kijkende vrouw kan uiteindelijk heel sympathiek blijken.

Een ander belangrijk punt is onafhankelijkheid, lef en daadkracht. Waarom zou ik niet met een motorbike kunnen rijden? Of alleen op verkenning kunnen gaan? Waarom zou ik daar niet proberen te surfen? En waarom zou ik met iemand reizen waarmee ik telkens in de knoop lig? Met wat durf en aangepaste tact kom je al heel wat verder.

Een negatieve ontwikkeling daarentegen is dat ik misschien thuiskom als roker. Ze hebben hier zo straffe sigaretten waarvan je een beetje dizzy wordt. En verder zal mijn lever een zuiveringskuur mogen gebruiken. Onder backpackers wordt wat gedronken. Een frisse pint bij deze temperaturen is dan ook zalig. En als Belgische weet je dat al te goed.

Het ergste is misshien wel mijn overweging een tatoe te laten plaatsen. Veel mensen hebben het uit mijn hoofd gepraat. Zeker toen ik mijn idee voorstelde; de tekst "Azie 2007". Ja, ik weet, een beetje belachelijk. En je moet het zeker niet doen om uniek te zijn. Je bent anders als je er geen hebt.

Oh, ik ga veel missen; de heerlijke verse fruitschotels, de curry gerechten, de vrijheid, het avontuur, een nieuw guesthouse binnenkomen en niet weten wat te wachten staat, de gesprekken met de lokale mensen, hun vriendelijkheid en lach.

En last but not least, de Take ist Easy mentaliteit, geen stress!

Anderzijds kijk ik ook ongelooflijk uit naar het gevoel om onder een donsdeken te liggen, een warme douche, om aan het knapperend haardvuur naar een detectieve serie te kijken, heerlijk!En wat snak ik naar een frikandel speciaal! Met veel ajuin en curryketchup! En toast Cannibaal, yammie! Of een heerlijke Belgische uitgebreide BBQ met alle mogelijke sausen.

Tijd om terug te keren!

Deze trip was onvergetelijk, een Once in a Lifetime Experience. Ik heb de nodige opofferingen moeten doen, veel zekerheden moeten laten vallen, zoals mijn job, maar het was de moeite waard!

Groetjes en tot in Belgie

(ter info; thuis ga ik 3 dagen non-stop slapen - ik weet nu al dat ik als een kaartenhuisje in elkaar zal vallen)

Wow, Indonesie is de ideale afsluiter van mijn trip

De laatste weken hier in Indonesie maken mijn reis onvergetelijk. Alles bruist hier van de energie en als je even rust wilt opzoeken ga je naar een prachtig afgelegen strandje. Momenteel reis ik met 2 Duitse meisjes. Zij zijn echt de ideale reisgenotes. We hebben dezelfde interesses; uitgaan, dansen, fun maken, cultuur opdoen, surfen, ... Heel leuk! Alles behalve bewegingsloos op het strand liggen. Jenny is een ervaren surfster en dat is natuurlijk ook leuk als beginner. De komende dagen ga ik mij dan ook meer toeleggen op het surfen.

Afgelopen weekend ben ik naar de Gili eilanden in Lombok geweest. Lombok is het islamitisch eiland naast Bali. Daar heb ik prachtige duiken gemaakt. De mooiste tot nu toe en dat is natuurlijk leuk om af te sluiten. De Gili eilanden, of meer specifiek Gili Trawangan, is een klein eilandje met 800 inwoners. Je kan de kust afwandelen in 4 uur en er zijn geen auto's of politie. Als meisje alleen was het soms wel eng om in het donker (ook geen straatverlichting) terug te lopen naar het guesthouse. Dat was het enige minpunt. Mijn kamer had ik gedeeld met een 38 oude man van Nieuw Zeeland; een voormalige leraar die zijn job moe was en de wijde wereld intrekt. Dat punt hadden we dus gemeen, maar niet de dagindeling. Hij ging zeer vroeg slapen en stond weer om 6 uur 's morgens op, terwijl ik 's nachts de kamer insloop na een aantal biertjes en gesprekken. Zo hebben we weer een contact in Nieuw Zeeland.

Ik kan de dagen al serieus aftellen. En de terugkeer zal met de nodige traantjes verlopen, een dubbel gevoel. Graag zie ik jullie weer allemaal terug, maar zo'n trip is echt onvergetelijk. Het is gewoon 100% vrijheid, je eigen ding doen, mensen ontmoeten, maar helaas niet de dagdagelijkse realiteit!
Een extra motivatie om naar huis te gaan is Gember, ons nieuw Vlaams koehondje. Om aan backpackers uit te leggen hoe deze eruit zien, is niet evident. En vergelijken met een grote, struise poedel doe ik niet graag.

Ander goed nieuws is dat vrienden in Sydney, Australie, trotse ouders zijn geworden van een zoontje, Jasper Lewis Walter. Proficiat Anouk en Frederik!

Dikke kussen en tot het volgende, misschien wel laatste blogje!

Bali : sea, fun and sun

Na een helse taxirit in Kuala Lumpur, Maleisie, ben ik begin deze week aangekomen in het paradijselijke Indonesische Bali. De vlieghaven was namelijk verder gelegen dan gedacht. Met als gevolg dat het serieus stressen was voor het halen van mijn vlucht.

De drie uur durende vlucht was daarenboven ook niet al te aangenaam; geen eten voorzien en de airco stond op maximum. Dat was rillen in mijn zomeroutfitje.

Maar alle leed vervaagde natuurlijk bij aankomst. Ik had hier afgesproken met mensen die ik al had ontmoet in Maleisie. Bekende gezichten doen je sneller thuis voelen, leuk! En ja, ik had niet veel moeite om me te integreren. Elke morgen hangt er een berichtje aan mijn deur "see you at the beach". Wat moet je nog meer hebben? Gisteren heb ik wat surf"moves" gemaakt, het ging goed. Het is niet zo moeilijk om achter de golven te geraken en de golven zijn niet zo hoog (niet zoals in Zarautz, he Nele :) . Een andere favoriete strandbezigheid is beachtennis. Ik heb weer heel de stad moeten doorpluizen voor het vinden van die beachrackets. De Duitsers hadden mijn vorige set vernield door er mee in het water te gaan. Dus eindelijk heb ik kunnen tennissen op het strand, eindelijk! En als niemand van het travelgezelschap wilt tennissen, moet ik gewoon op het strand lopen met mijn 2 rackets en een knappe Balinese jongen komt aangelopen. In tegenstelling met Thailand hebben Westerse meisjes hier meer aandacht van de lokale bevolking dan jongens. Ze worden dan ook de Balinese macho cowboys genoemd; lang haar, tatoes en surfersbody.

Kuta is het meest populaire strandoord van Bali. Bekend om zijn surferscultuur, de golven, het strand en helaas ook om de terroristische aanslagen in 2002 waarbij 202 partygangers in een discotheek zijn omgekomen. Momenteel zie je op diezelfde plaats een 'Ground Zero' monument met alle namen van de slachtoffers, waarvan 88 Australiers.

Morgen gaan we (samen met Marco, de Canadees en Kiyochi, de Japanner) richting binnenland. We gaan met de scooter op verkenning. Het schijnt niet al te makkelijk rijden te zijn, maar ik stond er op om mijn eigen scooter te hebben. Als meisje moet je niet altijd achterop zitten! Ik kan dat ook! En het leuke is dat ik in het midden zal rijden, hopelijk niets te vrezen en gewoon volgen. Als de politie ons tegenhoudt en we geen rijbewijs kunnen tonen, moeten we gewoon wat smeergeld betalen.

Voila, hier is alles naar wens en nu op naar ..................................................... het strand!!!

Dikke kussen

Leuk videootje uit Maleisie

Ik en mijn 2 Duitse vrienden tussen het natuurgroen in de Tanah Negara jungle.

We hebben de jungle overwonnen!

Deze laatste dagen waren boordevol gevuld met natuur en avontuur. Samen met de 2 Duitsers - Jan und Felix - ben ik naar het centrale land van Maleisie gereisd. Eerst hebben we de Cameron Highlands bezocht; een zeer koel hooggebergte waar veel thee- en aardbeiplantages zijn. Daar zijn we tijdens een wandeling verrast geworden door een immense stortbui. De dag erna hebben we dan maar al onze natte kleren terug aangetrokken om te vermijden dat ze zouden stikken in de rugzak. Gezellig met een natte poep in de bus richting volgend natuurschoon; de Tanah Negara jungle. Daar zijn we voornamelijk verrast en verveeld geworden door allerlei insecten, voornamelijk de bloedzuigers waren eng. Non stop moest je ze van je schoenen afschoppen, b`ekie! Maar nu heb ik de coolste jungle boots ter wereld gekocht! En dat maakt veel goed. Nu kan ik door de Reppelse bossen crossen!

Morgen wisselen we al dat natuurschoon af door beach, sun en diving. We nemen de boot naar de Perhentian Islands, een eilandgroep ten noord-oosten van Maleisie. Daar ga ik waarschijnlijk mijn volgende duikcursus aanvangen. Op die manier kan ik tot 30 meter duiken.

Lieve mensen, ik houd het kort. De lange treinreis van vandaag heeft zijn tol geeist. Nu ga ik mijn bedje opzoeken (we slapen in een echte Aziatische dormitori - groezelig, oud en smutzig).

Goede nacht!

Aangekomen in Maleisie

Natuurlijk het ergste verwacht, maar niets van mijn ergste 'nighmare' kronkels kunnen bevestigd worden; geen terroristische bomaanslagen, publieke stenigingen, vrouwen enkel in zwarte gewaden, verkrachtingen, ...

Ook hier in Maleisie ben ik nog steeds 'alive and kicking'. Op de trein een aangenaam Brits meisje ontmoet die al herhaaldelijk de grensovergang had gemaakt voor het vernieuwen van haar Thais visum (een visumrunner worden ze genoemd). Zeer leuk natuurlijk om de eerste stapjes op nieuw grondgebied met iemand te kunnen delen.

Ik zit momenteel in een heel plezant guesthouse (AD Guesthouse in Penang). De kerel aan de receptie ontfermt zich over mij als een papa. Gisteren vroeg een kerel of ik geen zin had om samen met hem de streek op een moto te verkennen en onmiddellijk kwam de receptionist vragen of alles ok was, lief!

Een paar elementjes zijn opvallend hier in Maleisie of toch vergeleken met Thailand ;

• hier heb je zo'n diversiteit aan religies; moslim, hindu, boedhisme en christendom (een minderheid - maar hier in het guesthouse delen ze bijbels uit)
  


• iedereen draagt een helm op de scooter (al wat wijzer dan in Thailand)
  


• ze hebben hier sluitingsuren! in Thailand slaapt iedereen achter zijn kraampje, maar hier moet je weten op welk moment de markt open is
  


• hier vind je kip pandoori ; een heel rood gespijsde kip - yam yam - en je kan je handjes wassen in de voorziene wasbakken
  


• Maleisie lijkt meer economisch ontwikkeld - grote shoppingmalls
  


• je vindt hier 3 grote bevolkingsgroepen ; Maleisiers - Chinezen - Indiers. De Chinezen zijn de echte business people en betalen dan ook 75% van alle belastingen.
  


• in de supermarkt zag ik reclame over shampoo met een afbeelding van een vrouw met hoofddoek. Hoe kan je reclame maken over haar zonder haar te zien?

Je zou zeggen dat je in zulk religieus land toch een zekere conservativiteit zou hebben. Ons guesthouse is gelegen in de rosse buurt! Daarom noemt het hier Love Lane! Elke avond komen de hoertjes op straat. Het merendeel zijn ladyboys. Wat heel wat frustratie gaf bij een Italiaanse hotelgast ; ' je zou ze allemaal moeten castreren!'. Dat was een lul!

Misschien dat we daarom die bijbels moeten lezen; om het kwade en onreine te verdrijven.

Dikke kusjes op jullie kaakjes!

Tot later!

Exploratie van de onderwater wereld

Deze week heb ik kunnen genieten van al het moois onder de zeespiegel. Door het volgen van een Open Water curus in Ko Tao ben ik nu een volwaardige duikster. Na mijn laatste duik kreeg ik een applausje op de boot, leuk, join the club! Weet je dat 85% van alle zuurstof op aarde geproduceerd wordt door maritieme planten? Te gek! Zulke zaken heb ik gezien tijdens de theorie les. (En wist je dat er hier elk jaar wel mensen sterven door een cocosnoot op hun kop te krijgen? Je mag dan ook nooit onder een palmboom gaan liggen.) Elke duik was wel een beetje eng, claustrofobisch, weten dat je volledig afhankelijk bent van die zuurstoffles op je rug. Je komt ineens in een heel andere substantie/ wereld terecht waar vissen en planten hun thuis hebben en dit zonder zuurstofflesje op hun rug. Hoe doen ze het?

Bij de duikclub hadden ze mij voorgesteld om onmiddellijk voor een Advanced Certificaat te gaan. Daarmee ben je toegelaten te duiken tot op 30 meter. Op die diepte kan je grotere vissen zien, zoals walvishaaien. Ik heb besloten om dit toch niet onmiddellijk te doen. Misschien wel een goed idee om in Maleisie hiervoor uit te kijken. Het enige vervelende aan duiken is het sleuren met dat materiaal. Volgens mij gaat dat binnen enkele jaren serieus evolueren; van die kleine, lichte zuurstofflesjes. Het valt mij op dat in de duiksport de gasten meestal atletisch gebouwd zijn en de madammen nogal redelijk fors.

Ik was de enige die me had ingeschreven voor de beginnerscursus waardoor het een prive klasje werd. JP, mijn Canadese instructeur, was super goed, hij ging voor de perfectie. Met als gevolg dat alles veel werd herhaald, zelfs gedrild en dat maakte het nog eens extra vermoeiend.

Mijn tijd hier op de eilanden zit er bijna op. Morgen ga ik richting Maleisie. Weer een nieuw avontuur. Het is een islamitisch land waardoor het weer een heel andere ervaring zal zijn. Dat korte shortje en kleedje ga ik niet meer kunnen aandoen. Deze week heb ik uitgekeken naar mensen die ook deze richting uitgaan. Tevergeefs, ik heb de indruk dat iedereen hier wilt blijven. Voor het ontmoeten van mensen zal ik dan maar voor de 'bustechniek' gaan; gewoon uitkijken naar de mensen die op dezelfde bus, trein, boot zitten naar jouw bestemming.

Een ander shockend nieuwtje was dat er vorige week tijdens de Full Moon Party 8 mensen verdronken waren. Enkel voor een WC stop was ik in zee gegaan, niet voor een zwemmetje.

Lieve mensen, ik ga afronden. Yam, Yam, misschien weer een Baracuda steak eten op het strand, met een heerlijk BBQ sausje. Deze vissen heb ik in scholen zien voorbij zwemmen en nu ga ik er eentje oppeuzelen!

Tot in Maleisie!

Dikke kussen

Op een onbewoond eiland ...

Ik ben weer terug in Thailand, het land van de glimlach. Terug van weggeweest en wel een leuk wederzien; massages, curry's, 'Sawadeekaa's' en 'Kapkunka's' ( = 'goedendag' en 'dank u' in het Thais).
Niet alleen Thailand was een leuk wederzien, maar ook Steven; ineens stapt mijn sproetenkop uit een taxi in de backpackers street van bangkok, de legendarische Ko San Road. Ik had hem onmiddellijk gespot. 3 dagen Bangkok was voldoende, we zijn naar de eilanden gegaan om de helse stadstemperaturen te onvluchten.
En het zijn 2 weekjes 'holiday' geworden tijdens mijn 'journey'. Het enige moeilijke tijdens de laatste dagen was het uitkiezen van mijn bikini; die met de rode bolletjes of die met de gele bloempjes. We hebben volop van de zon genoten. Alhoewel het ook regelmatig giet. Global warming zeker?
De activiteiten van de laatste dagen waren dan ook; boottripjes maken, schelpjes rapen, naar de supermarkt gaan voor een ijsje of wortel (ja, mijn avocadoperiode is opgevolgd door de wortelperiode), snorkelen, kokosnoten consumeren, ...

De grootste calorieverbrander tijdens deze week was de full moon party, ja hoor, DE sensationele full moon party! In het begin van de maand, als de maan het meest schijnt verzamelen 1000den partygangers zich op het strand van Ko Phan Gan. Tegen 22.00 komen de bootjes van de naburige eilanden en het vasteland aan met volk. Het is prachtig om onder het maanlicht de wit schuimende golven te zien, de palmbomen en de gekleurde lichtdecoratie van de verschillende strandbars. Elke bar heeft zijn eigen muziekstijl, gaande van deephouse, scooter hakmuziek en Jantje Smith hoempapa. Als het je niet bevalt, loop je naar de andere bar. Enkel oppassen dat je niet in glas stapt. Het meest verloren ding tijdens deze nacht is, buiten je gezond verstand, je slippers.
De zee is niet alleen mooi als scenery, maar dient ook als publiek toilet. Grappig om al die gasten op een rijtje te zien. Als meisje ga je gewoon een beetje verder, de zwoele temperaturen doen alles toch snel opdrogen. Helaas kan de zee ook gevaarlijk zijn; zo zijn er al geregeld mensen verdronken uit de drang een te zijn met de natuur. Sommigen hebben dan maar al preventief zwemvestjes aan.
In het midden van het strand is er een speciale lig/ kots ruimte waar de gecrashten veilig liggen. Dronken ben je natuurlijk een gevaarlijke prooi voor dieven en ander gespuis. Misschien wel een goed idee voor de Boggetter Beach Party ;)
En elke week is er wel een reden om te party'en; zo heb je ondertussen al de halfmoon party en de blackmoon party. De halfmoon party is op een idyllische locatie in de jungle. Misschien ook daar naartoe!

Het leven op een eiland; zalig! En zeker met mijn liefste erbij.Het afscheid gaat dan ook hard zijn. Ik moet toegeven dat ik er aan gedacht heb om samen terug te keren, maar nee, doorbijten, het plan moet afgerond worden zoals voorzien. Wel spannend om de draad weer op te pikken in het backpackers circuit. Mijn volgend hoofddoel is dan ook mensen ontmoeten die naar Maleisie of Indonesie gaan.
Maar eerst een weekje duiken in Ko Tao. Hopelijk zal het lukken gezien ik weer problemen heb met mijn sinussen.

Toch een zwaar leven, he, dat backpackers bestaan ;)

Dikke kussen

Laatste dagje Cambodja

Mijn 10 dagen Cambodja zijn weer voorbij gevlogen en het waren er leuke.

De vriendelijkheid en de gastvrijheid van de mensen hier waren een lichte herademing na de avonturen in Vietnam.

Cambodja is beduidend een van de armere (Aziatische) landen; veel bedelaars, kinderen, mensen zonder ledematen op straat. 1 op de 300 Cambodjanen heeft wel een been of arm verloren door een landmijn.

Buiten de armoede en ellende heeft het land ook veel mooie dingen te bieden. Het hoogtepunt waren de tempels van Angkor; prachtige, impressionante bouwsels van het Kmer rijk, gebouwd tussen de 9de en de 12de eeuw. Immense bouwsels - zo'n 50 tal - verspreid over een domein van 300 vierkante km. De toenmalige Kmer koningen wilden elkaar zodanig overtreffen dat hun tempels, mausoleums, kloosters, zwembaden, ... bovenmenselijke eigenschappen kregen. Ik heb zowel genoten van de grootsheid als de kleinheid ervan; beelden, muren, treden en deuren werden zo vakkundig en gedetailleerd gedecoreerd dat je enkel vol verwondering kan toezien.

Momenteel verblijf ik in een redelijk luxueus hotel buiten het centrum van Siem Reap. Door het laagseizoen (het is super warm) en de lokatie heb ik het voor een vriendenprijsje. Ze hebben mij niet willen zien vertrekken naar een hotel dichter bij het centrum. Ik voel me dan ook 'koning te rijk'; 2 bedden, grote kamer, TV, bad en een chauffeur die me naar de gewenste plek brengt en me dan ook weer komt oppikken.

Een heel ander gevoel dan op de shooting range in Pnom Penh; dat was geflipt. We zouden naar de Killing Fields gaan (een oord waar tijdens het Kmer Rouge regime 1000den mensen werden geliquideerd - type Auschwitz), maar eerst werden we gedropt voor een betonnen hangaar ergers in the middle of nowhere. Voor een paar dollars kon je een Kalaschnikov, handgranaat of mitrailleur proberen. Ik ben gegaan voor de Colt 45 (een Amerkaanse handgun gebruikt in een James Bond film). Een leuke Lara Croft ervaring, maar geen enkele keer raak. Steve, de Schot die me die dag vergezelde, durfde na een kogel met de Tomy Gun niet meer. Een Ierse gast die na ons kwam, was daarentegen een ''natural born killer''. We grapten dat hij misschien wel bij het IRA gediend had, maar gezien zijn reactie kon het wel eens waar zijn. Het meest enge was helemaal naar achter lopen na mijn schietbeurt voor het targetblad te gaan halen. De ''shootingmeester'' liep met me mee met een pistool in zijn hand. Ik dacht ''mijn eind is nabij, ik word zodadelijk geliquideerd''.
En daarna naar de Killing Fields ... ''gelukkig'' waren we ervoor gaan schieten. Met dat akelige gevoel zou ik nooit een trekker hebben kunnen overhalen.

Gisteren weer eens onder het backpackers volk begeven en serieus gefuift (sorry lieverd, ik was pas rond 5.00 terug en heb dus niet meer kunnen bellen). Backpackers zijn ook een apart volkje; 2 Amerkanen die van het moment we ergens zaten weer van lokatie wilden veranderen (''we want distraction'' - en ik was 'part of that distraction''), een Duitser die helemaal de kluts kwijt was nadat hij een Ladyboy had binnengedraaid en ik had een heftige discussie met nen gyneacoloog. Ik opperde dat het als man verboden zou moeten zijn om dit beroep uit te oefenen - een beetje provocatie kan geen kwaad - maar de spanningen liepen een beetje op. Ik weet niet wat me bezielde maar bij die bepaalde kerel had ik er moeite mee - misschien wat te veel op, geen idee (sorry Collin).

En vandaag ben ik weer gaan shoppen. Zo zonder mannelijk gezelschap kan je je helemaal laten gaan ;)

Morgen richting Bangkok, ettelijke uren busrit. Het zou de zogezegde ''Way of Hell'' zijn (opeengepakt in een minibus, vreselijke weg, geen airco of verluchting), maar de beloning is groot; Steven!

Dikke kussen en tot later,

Die vietnamezen, wat een scharels!

In wat voor een wacko guesthouse ben ik nu weer beland. De kerel aan de receptie (lees; een gewone tafel met daarop een computer, TV, telefoon, printer, modem, een kip curry, wat papperassen en ander bureau toebehoren) blijkt onder permanente beschonkenheid. Hun Engels is al zo slecht, maar met een glaasje te veel, draait het helemaal door.

Vandaag was het een dag van triest afscheid; Annelies heeft een vlucht naar huis moeten nemen. Haar grootvader is gisteren na enkele weken hospitalisatie overleden.

- Annelies, je volgt me maar via de site en beeld je in dat je er nog steeds bij bent, ik zal hetzelfde doen, wel handig zo'n ingebeelde travelcompanion, nu doen we alleen nog maar mijn zin ;) -

Tijd om er alleen iets van te maken. Ja, helemaal alleen, want Stijn heeft ook zijn eigen weg ingeslaan een week geleden. Na 2 maanden van plezierig samenzijn hebben we de neuzen in een verschillende richting gezet. Alles is wel intenser nu je alleen je reist, je merkt meer op van je omgeving, een buffer is weggevallen. (ja, mam en pap, het zal wel lukken ;)

Momenteel zit ik in het zuiden van Vietnam, Ho Chi Min City, het vroegere Saigon. De mensen zijn wat vriendelijker dan in het noorden, maar het blijven scharels. Gisteren zaten we rond 23.00 op terras en plotseling dook een manneke van 3 jaar op met een dans- en entertainment programma; ne kleine debber die 'dance moves' doet zoals Michael Jackson, grijpen naar zijn kruis en de moonwalk. Grappig maar tegenlijk ook creepy; zijn moeder stond erbij voor de geldophaling. Van afkeer zijn we naar een ander terras gegaan, maar daar was het niet veel beter; een clash der culturen. Een groep Afrikanen was luidruchtig aan het pochen over vanalles en nog wat (het voelde een beetje zoals de Brusselse Matonge), enkele Britten voelden zich "overpocht" en het spel begon. De Aziatische bardames kwamen tussenbeide. En wij genoten van het schouwspel; wat harde woorden, gestes, uiteindelijk zeer onschuldig.

- Annelies, die kerel ben ik vandaag weer tegengekomen in een internetcafe, maar snel afgescheept -

Deze morgen voelde het een beetje raar; weten dat je de nacht alleen moet doorbrengen. Ik voelde me dan ook zoals een peuter die met tegenzin naar de opvang moet. De opvang is in deze travelcontext een dormitory (= een slaapzaal waar je met verschillende travelers te samen ligt voor een budgetprijs). Deze morgen bleek de dormitory in een zeker guesthouse al vol te zijn; stom. Met als gevolg ben ik op straat meisjes gaan aanspreken die alleen bleken te reizen om samen een kamer te kunnen delen; heel leuke gesprekken gehad. De enqueteur spirit kwam in me op; iedere meid aanspreken, zonder vooroordelen en het heeft gewerkt; nu liggen we met 3 op een kamer.

Morgen ga ik richting Cambodja en ik zit met een luxe probleem; te veel Vietnamees geld afgehaald ... dat wordt shoppen!

Dikke kussen en tot in Cambodja!

Groetjes uit het frisse Hanoi

Ja, hoor! Het klopt, in het noorden van Vietnam kan het koud zijn. Ocharme voor Annelies, zij wou het wisselvallige Belgie inwisselen voor warme oorden en nu schijnt dat het bij jullie heerlijk weer is, geniet ervan!

Momenteel zijn we terug in Hanoi en zijn we weer wat ervaringen rijker, heel leuke, leuke en minder leuke. Onze boottrip naar Halong Bay was fulltime genieten, lekker babbelen en chillen op het dek (Annelies en ik waren zo slim geweest om voldoende vodka in te slaan - allemaal jaloerse blikken), kayakken, 'socializen' met leuke mensen; een 'would be' schrijver die al 10 jaar reizend inspiratie zoekt - een fotografe met een prachtige rugtatoe - een Australisch homokoppel - een lief Vietnamees koppel van hoge klasse. De compagnie was leuk, maar savonds kregen we nog andere gasten; de ratten! Om middernacht, toen we in ons bedje lagen, werden we wakker van het rennen en geknaag, te gek, zoveel ratten, creepy. Ik begon me al allerlei horrorverhalen in te beelden; met 1000den wilden ze onze kamer binnenvallen. En er lagen koekjes ...

Na een beetje chillen en zwemmen was het tijd voor het ruige werk, trekken in het noorden van Vietnam. Heerlijk, die views en de boerderijdiertjes natuurlijk! Een echte opdoffer was echter de gids. Hij zei ons vlakaf 'I am bored'. Maandelijks doet hij zo'n 25 trekkings en deed het dus met heel veel tegenzin. Ik was als werkmens ook wel eens verveeld, maar zeggen wij dat tegen de klanten? Nee dus!
Er moest dus ingegrepen worden en als er iemand dit kan, dan is het Annelies! Zij heeft hem vriendelijk en duidelijk aangesproken (niet zo simpel met de beperkte Engelse woorden die hij begrijpt), ik ben haar vervolgens opgevolgd (misschien iets agressiever, maar nog steeds assertief ;). En het heeft geholpen! De gids heeft zijn best gedaan voor de rest van de trip.
Niet alleen de gids, maar ook het weer viel wat tegen. Ondanks alle baal redenen (van maagklachten, onvriendelijk hotelpersoneel, geen water om te douchen, honger, geld op, trein bijna gemist) voel ik me opperbest; leuke conpagnie, leuke vooruitzichten en leuk travelbestaan!

Vanavond vertrekken we met de bus naar Hue, een grote stad aan de oostkust van Vietnam.

En voordat ik het vergeet, ik heb een eerste radioverslagje ingesproken. Luister hier naar het fragment : http://www.yousendit.com/download/M3BtRGx5OC9Fd2MwTVE9PQ

Dikke kussen

Een weekje van de aardbol verdwenen

Vandaag zijn we aangekomen in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. En dit na 3 dagen van ''hard core' reizen (ja, ik begin me de backpackers taal al eigen te worden).

Elke dag een busrit van minstens 7 uur, maar doenbaar en de beloning was natuurlijk; Annelies. Leuk, een nieuwe, frisse verschijning die ons de komende maand zal vergezellen. De 2de etappe van mijn reis kan beginnen!

Maar wat hebben we allemaal uitgestoken tussen Myanmar (zie mijn laatste post'je) en Vietnam? De missing link is Laos, het meest gebombardeerde land ter wereld, gelegen tussen Thailand en Vietnam. Alle mannen hebben er zo snoezige, lieflijke gezichtjes. Hier komt de term 'babyface' totaal tot zijn recht. Minder leuk is dat het tijdens de Vietnamoorlog 30 miljoen bommen op zijn dak kreeg, waarvan 30% niet tot onmiddellijke ontploffing kwam. Deze bommies (anti-persoons mijnen) worden na opsporing en het onschadelijk maken, gerecycleerd naar potten, bijlen, bloembakken en ander huis-tuin materiaal. De Laos mensen gaan creatief om met hun geschiedenis.

Laos heeft ons tijdens deze week een rustige indruk gegeven; de mensen zijn relaxed, lay-back en (nog een synoniem) rustig. De hoofdstad Vientiane blijkt een groot dorp en Luang Prabang, een Unesco werelderfgoed stad gekenmerkt door Franse koloniale stijl, bleek toch niet zo overweldigend te zijn. Wat ons het meest is bijgebleven (waarschijnlijk onterecht), is het stadje Vang Vieng, een platvloers backpackers' oord waar we voor enkele dagen het verstand op nul hebben gezet. Na enkele uren door ongerepte berglandschappen rijden, kom je plotseling in deze geschifte stad, vol met neonlichtreclame, bars waar je nonstop naar Friends en The Simpsons kan kijken. En dit op een redelijk vadsige manier; liggend op de grond met een bijzettafeltje, je moet je arm niet al te ver strekken voor je bier, happyshake of happypizza. Overdag kan je naar de rivier gaan en je begeven onder het feestvierend, drinkend en pronkende volk, ala Ibiza. Het zou een beetje arrogant zijn om ons daar van af te zetten, dus hebben we ons (met veel plezier) laten gaan; leve het backpackers bestaan!

Maar nu genoeg! Terug naar het cultuuropsnuivende, avontuurzoekende, 'onder the locals begevende' reizen ;)

De computer weigert mijn fotokaart te herkennen. Even geduld voor de foto's.

Al een voorsmaakje ; Stijn in traditionele Myanmar kledij tussen blonde, rondborstige Britse dames.

Dikke kussen

Laatste dagje Myanmar

Na een nachtrit van 16 uur zijn we weer terug in de hoofdstad Yangoon. De temperatuur is de hoogte ingegaan, het droogteseizoen komt eraan en snel. Het is tijd om een fris briesje en wat water op te zoeken. Gaan we dat wel vinden in Laos en Vietnam?

De boottrip van Mandalay naar Bagan was heerlijk (bedankt Alexander voor de tip!). Heerlijk soezen op het dek, de MP3 speler op de oortjes en genieten van de ondergaande zon, super! Misschien een beetje a-sociaal, maar dat mag na een hele namiddag manillen (= typisch westvlaams kaartspel volgens Stijn). Tijdens de boottrip zijn we nog een andere Belg tegengekomen, een Westvlaamse schrijnwerker. Ik heb heel veel sympathie voor ondernemende handenarbeiders, maar na de vele seksistische opmerkingen en domme Limburgergrappen ben ik weggevlucht. Niet al te subtiel en volwassen, maar ik wou gewoon weg. Mijn taak voor deze reis is dan ook meer assertiviteit ontwikkelen. Stijn heeft al een 10-puntenprogramma opgesteld ;) Ik was ook al een beetje uitgevlogen tegen iemand van de Bijbelschool, grrrr zo'n arrogant manneke! Het derde conflict zal dus beter verlopen, waar een reis toch niet goed voor is.

In Bagan hebben we heel veel tempels, pagodas, stupas en terrasjes bezocht, zeer leuk indrukwekkend, voornamelijk die laatste. Terwijl Bagan het meest toeristische oord van Myanmar is, heb je nog de indruk er alleen rond te lopen. Het enige vervelende is het afschepen van de "do you need some postcards" kinderen en de "I am a painter, do you want one?" mannen.

Komend weekend gaan we weer heel wat kilometertjes vreten. Hopelijk vinden we een interessante manier om zo snel mogelijk van Bangkok naar Laos te gaan.

En nu moet ik doorgaan. Over 20 minuutjes heb ik met Stijn afgesproken aan, jawel, weer een tempel. We gaan onze laatste Kyats opmaken en ik wil nog een paar mensen gelukkig maken met een paar Tshirtjes.

Kussies op de snoet!

Waar moet ik beginnen ...

... zoveel gezien, gedaan, opgemerkt, ontdekt deze laatste 2 weken in Myanmar. We zijn van de hoofdstad Yangoon doorgetrokken naar het noorden. Het was bijna een trip van 24 uur, maar tegen alle verwachtingen doenbaar; eerst 12 uur in een bus (als enige toeristen werden we naar onze plaats geescorteerd - ze zijn hier super vriendelijk en hulpvaardig), dan 2 uur in een minibuske (stijn kreeg nauwelijks zijn benen tussen de zetels - maar prachtig natuur bij zonsopgang) en tenslotte 6 in de trein (eerst lastig gevallen door een dronken soldaat, pochend met het geld dat hij verdiende onder dit vreselijk bewind - super leuke contacten met de plaatselijke bevolking). De Myanmar zien immers niet zo veel toeristen (sinds 1995 kan je hier komen). De mensen in de bergdorpjes noemen ons Engle; om 2 redenen, we spreken Engels en ze zijn gekoloniseerd geweest door Groot Brittanie.
Het meest schitterende aan Myanmar vind ik de natuur; ongelooflijk wat voor bomen je hier ziet, je moet al in een kring staan van 8 mensen om de stam te omarmen. In een land waar de mensen het niet zo goed hebben (ze blijken wel gelukkig, maar hun grootste probleem is de overheid - 60% van de inkomsten gaat naar militaire doelen en 0.5% naar gezondheidszorg), hebben de dieren en de natuur heel wat bewegingsruimte en voorrechten. Tot nu toe hebben we al heel wat bos, bergdorpjes, weiden en rijstvelden doorwandeld. Niet 1, maar 2 trekkingen hebben we achter de rug, ik heb mijn wandelschoenen al goed kunnen gebruiken. Als je een aantal dagen met een lokale gids optrekt, kom je dan ook heel wat te weten. Buiten de zware kost over de overheid, het regime en dergelijke, kon ik het niet laten mij te informeren over de jongerencultuur; hoe leren beide sexen elkaar kennen in een land zonder schuimTD's, jeneverfeesten en Pukkelpop? Ja, meestal vinden ze elkaar op het plaatselijk oogstfestival of op school en misschien wel in de theehuizen (maar iedereen is daar zo gereserveerd). Verder zijn Britney Spears en David Beckham nogal in en natuurlijk Jacky Shan. De uitbater van het vorige guesthouse kende de Mussels from Brussels,wow, waar je als Belgische toch niet trots op kan zijn! ;)
De boerderijdieren zijn hier heel leuk om te zien, de varkentjes hebben hier veel ruimte en krijgen een appart hok in de tuin, de ossen en koeien zien er zo gezond en mooi verzorgd uit. Mijn memory stick staat vol met foto's van varkens en koeien, oeps, dat wordt saai met de fotoreportage van mijn reis. Ik zal het vanaf nu beginnen te compenseren met tempels, stupas, pagodas en boedhas. Morgen gaan we met de boot naar Bagan, de stad met 3000 tempels. Een boottrip van 9 uur (en we hebben de expresboot genomen); alle transport neemt heel veel tijd.
Ik heb het hier ongelooflijk naar mijn zin. Het enige wat mij ontbreekt, zijn jullie!!! snif, snif

dikke kussen en tot later!

Wow, toch internet, maar moeizaam

Yangoon is weer een nieuwe impressionante stad. Een klein cultuurshockje achter de rug. De overgang van het toch wel toeristische Thailand naar een land waar je als blanke een serieuse bezienswaardigheid bent, is even slikken. Alle mannen lopen hier met rokken rond. Stijn heeft er zich ondertussen ook al eentje aangeschaft. Alleen de coole gasten hebben een broek (zie foto), liefst jeans, aan.

Morgen nemen we de bus naar het Isle Lake, een prachtig natuurgebied naar het binnenland toe. Ze spreken over een busrit van 12 uur, maar in werkelijkheid zal het 18 uur zijn.

Tijdens deze 2 dagen Yangoon weer heel wat gezien en geproefd; heerlijk die suikerrietdrankjes! Ik ga me hier alvast voldrinken voor de rest van mijn leven!

Dikke kussen en tot later!

Laatste berichtje uit Thailand

hier mijn laatste berichtje uit Thailand. morgen vertrekken we naar Myanmar voor 3 weken. waarschijnlijk ga ik jullie vandaar niets kunnen laten weten; Myanmar is nogal een specialleke, een militaire dictatuur waar internationaal communiceren op alle gebied wordt bemoeilijkt. het blijkt wel een prachtig land te zijn, mooie natuur, vriendelijke mensen, weinig toerisme ... Iedereen draagt er een rok, ook de mannen, wel met onderbroek. onze Thai gids had er een leuke mop over tijdens de trekking ; nadat een hongerige kip naar iemands ballen had gehapt, waren ze in Myanmar toch maar onderbroeken gaan dragen (hihi, ja, de humor is hier nogal basic).

we zijn weer een weekje verder en we hebben weer heel wat gezien, gehoord en beleefd :
naar een Thai boxmatch gaan zien. we waren bang dat het te agressief zou zijn, maar nee hoor, uiteindelijk was het niet bloedig genoeg. we gingen helemaal op in het gevecht, onze kwade aard kwam in ons op. stijn riep zelfs in het Brugs "gief hem op zen mule". zeker als een Europeaan het moest opnemen tegen een Thai, waren we niet te houden en met succes; ze hebben allen gewonnen!
de Thaise massage was mij toch iets te pijnlijk. ze vinden hier met alle gemak je pijngrens en daarboven. zo was er een rekoefening waarbij ik op mijn buik moest liggen, terwijl de masseuse op mijn rug stond, trok ze mijn voeten naar mijn hoofd. volgende keer ga ik toch die relaxerende oliemassage proberen.
en op stap geweest! te gek! naar een lokale discotheek, den Spicy, en ja hoor het was nogal spicy. ik voelde me heerlijk; als enig meisje (als westerlinge) kon ik me gewoon amuseren (drinken en opgaan in de muziek), zonder rond een of andere kerel te draaien. stijn moest de grieten van zich afslaan en er werd ook een kerel aan mij geintroduceerd, maar vriendelijk bedankt. dus Jef, je moet niet vrezen ;)
momenteel hebben we enkele dagen Pai achter de rug, een hippiedorpje enkel ontstaan uit toeristische noden. ik voelde me er aanvankelijk niet zo op mijn gemak. gelukkig hebben we een aantal toffe mensen leren kennen en hebben we het stadje ontvlucht door met de scooter te gaan rondrijden. ondertussen is stijn, die voorheen niets van versnellingen kende, helemaal gewonnen voor dat gemotoriseerd ding (hij kwam wel niet de heuvel op ;)
eenmaal de heuvel op, hebben we twee toffe Belgische meiden leren kennen. vervolgens zijn we met hen gaan bubbelen in natuurlijke warmwaterbronnen. stijn heeft er zich als een echte vent met een pint bier naastgezet.

buiten die twee meiden, zijn we nog Belgen tegengekomen en niet zomaar Belgen; Gaetan en zijn vriend Koen. tijdens onze dagelijkse zoektocht naar voedsel, zijn we op hen gebotst op de nachtmarkt van Chiang Mai; te gek! een gesprek dat nogal braaf begon over elkanders reisplannen ontaarde in een spannend debat tussen filosofische menslievendheid en harde marketing. stijn had ineens een veel moeilijkere gesprekspartner ;)

Dikke kussen aan jullie allemaal en tot 17 maart!

Terug uit de jungle

we hebben momenteel een georganiseerde 3 daagse achter de rug; wandelen in de jungle gecombineerd met een aantal uitstapjes naar sightseeing plaatsen. voornamelijk het wandelen was leuk, heerlijk rustig door het prachtige oerwoud en van tijd tot tijd kwamen we een klein dorpje tegen. ik voelde me Frodo op zoek naar het kwade oog. ook een tripje gemaakt op een olifant (klopt, Bart en Els, je wordt er een beetje zeeziek van). mijn conclusie; een olifant heeft maar een vitesse, maar is wel te gebruiken op alle terrein. tijdens ons bezoekje aan het Elephant Reservation Parc kregen we een demonstratie te zien van wat deze dieren allemaal kunnen; een heel interessant werktuig voor in de Reppelse bos ;)
tijdens de trekking verbleven we in kleine bergdorpjes; heel minimalistisch, maar authentiek. savonds was het superkoud. alhoewel we de nodige voorzorgen hadden genomen, voelde ik me toch een ijsklontje. de tweede nacht had ik dan ook een nieuwe techniek toegepast; de deken mummificatie (2 dekens rond me gedraaid, eerste slaapzak en dan nog een slaapzak met een deken en dubbele mat onder mij). gevolg, beschouwd als een hoop dekens, hadden ze me laten liggen.
het hoogtepunt van de trekking was een bamboe rafting op de rivier. die lokale thaise gasten lopen over rotsen, zand en stenen alsof het niets is. de vlotten moesten verstevigd worden omdat we te zwaar waren. het verschil tussen een thai en een westerling is niet alleen duidelijk aan de huidskleur ;)

gisteren liet ik mij verleiden tot de aankoop van een fishermans broek; de typische backpack pamperbroek, maar heerlijk om dragen.

vanavond gaan we naar thais boxen zien. het schijnt er heel bloedig aan toe te gaan en morgen ga ik thais potteren.

dikke kussen en tot later!

vergeet ook niet naar de reissite van stijn te gaan! of van mike!

Meer naar het noorden: Chiang Mai

Wat een vermoeiende nachtbusrit; door de bobbels kon je nauwelijks slaap vatten en volgens Stijn waren het luizendekentjes. Maar toch aangekomen in de 2de grootste stad van Thailand. Deze meer noordelijk gelegen stad is het paradijs van de cursussen. Ik ga Thais leren koken; leuk potteren met anderen en een begeleid bezoekje brengen aan een marktje. Dan weet ik eindelijk wat dat allemaal is van fruit, groenten en ander stuff. Stijn gaat een cursus Yoga/ Dans volgen. Kortom, we gaan ons volledig laten gaan in het hippie gebeuren.
Vreselijk uitgeput, heb ik gisteren rustig de avond doorgebracht op mijn kamer. Eindelijk rust, geen straatwerken, hanengekraai of religieuze gezangen. Nu zal ik de rust in de Merelstraat nog meer weten te apprecieren.
Verder hebben we ook al andere interessante vervoersmiddelen ontdekt, waaronder de motorfiets. Dat was lachen (of toch in het begin); beide nog nooit op zo n ding gezeten en dan moeten we dat juist hier leren. De afstand hadden we serieus onderschat; met als gevolg dat we in het donker moesten terugkeren, creepy!
Morgen gaan we naar het Elephant Conservation Parc, een park waar ze deze dieren opvangen, verzorgen en allerlei kunstjes leren. Ik heb ook al suikerriet gegeven aan een baby olifant (zoals een echte toerist). Grappig, zo n groot dier met die kleine oogjes.
Volgende week gaan we trekken in de jungle; er zouden weer Duitsers in de groep zitten; leuk, het blijft een heerlijke taal.

De tempels van Ayathuya en Sukothai

Hallo allemaal!
Dankjewel voor de leuke reacties, altijd leuk te merken dat jullie mijn reisverhalen volgen.
En ja, Raoul, ik zal eens uitzien voor een goed lief voor Jef. Dat lijkt niet al te moeilijk; mooie vrouwen, heel vriendelijk en ze kunnen heel goed koken!
Afgelopen dagen hebben we heel veel tempels (of eerder wat er van overblijft) en boedhas gezien.
In Bangkok hebben we afscheid genomen van Mike. Hij zit momenteel in het heerlijke Ko Tao voor een duikcursus (geniet ervan Mike en je mag ons steeds komen opzoeken in het binnenland!). Na een airco bustrip van 1 uur, zijn we (Stijn, Duitser Jork en ik) op zoek gegaan naar logement; een heel grote kamer met 8 bedden. Ik voelde me zoals op Chiro kamp. Die dag hebben we dan een krakkemikkig fietsje gehuurd om door de tempel site te chezen (maar toch iets minder krakky dan in Cuba). Savonds hebben we iets gegeten op de night market, keuze genoeg, overal stalletjes met aanlokkelijke dingen, je weet wel meestal niet wat het is. Een goed filosofisch gesprek gehad, ja, dat hoort er bij als je met een filosoof reist. En met de Duitser erbij, hebben we het al veel over de war gehad - dont mention the war ;) -
In het algemeen komen we hier veel en leuke mensen tegen; een ozzie/ canadees koppel (een beetje druk), een Amerikaanse restaurateur van oude Rubens schilderijen, Japanners, ...
Het contact met medereizigers is soms (of meestal) makkelijker dan die met de plaatselijke bevolking, zij vinden ons waarschijnlijk wel raar. Gisteren wou ik verse bananen eten, maar die wilden ze me eerst niet geven. Naderhand werd het me duidelijk; deze worden enkel door apen gegeten. En ik werd ook op de vingers getikt bij het maken van een foto van mezelf en een boedha; ik moest mij bukken, want het hoofd van boedha moet altijd hoger zijn dan dat van jou.
Na een lange treintrip zijn we vervolgens doorgereisd naar Sukothai. Deze trip viel tegen alle verwachtingen heel goed mee; ik had me ingebeeld dat ik de hele tijd zou moeten rechtstaan met een paar kippen op mijn kop. Maar nee, heel relax, nog een filosofische les in positief denken ;) en we kunnen weer verder.

De site van Sukothai was niet meer of minder impressionant dan die van Ayathuya. Het verschil is dat ze hier buiten een big boedha, een staande, een liggende, een zittende ook een wandelende Boedha hebben. Deze geeft aan dat Boedha van het hiernamaals naar aarde is afgedaald.

Vandaag gaan we een beetje chillen, misschien nog eens fietsen. Deze avond nemen we de nachtbus naar Chang Mai. Daar gaan we trekken en ons serieus onder de backpackers begeven. De weekjes erna zal het rustiger zijn, dan zitten we in Myanmar.

Dikke kussen aan jullie allemaal.

when taking your sandals, make sure they are yours

Na vier daagjes Bangkok trekken we morgen verder naar het noorden. we gaan met de public bus naar de voormalige hoofdstad van Thailand, Ayathuya. Daar gaan we een groot tempelcomplex bezoeken.
We hebben hier al veel beleefd en gezien; de immense weekendmarkt (de zwerte mert van Hamont is er niets tegen), de grote liggende boedha, de rosse buurt van Patpong; alles kan je er bekomen; Versace tassen, voetbal t shirten, Breitling horloges en natuurlijk xxx.
Tot later in Chang Mai!

wow, bangkok is amazing!

Hier mijn eerste berichtje uit het verre Azie. We hebben een leuke vlucht achter de rug, alles is goed verlopen. Door het non-stop entertainment hebben we niet veel geslapen; een paar domme films gezien en wat honger geleden. Ze waren nogal spaarzaam met de broodjes.
Eenmaal in Bangkok hebben we de taxi genomen naar de Shanti Lodge; leuk hotelletje met heerlijk restaurantje bij - oh, die groenten, kleine maiskes en wortelkes en het smaakt allemaal super. De Chez Fleur is er niets tegen.
Zojuist terug van een korte verkenning van het centrum. Tijdens een trip met de tuktuk heb ik een serieuse teug uitlaatgas binnen, meer dan mijn longen hebben opgenomen tijdens de laatste jaren Brussel.
Zodadelijk gaan we hier weer lekker eten en een massageke ondergaan. En dan vroeg bedje in, want morgen willen we optimaal gebruik maken van ons leven als toerist; eerst het koninklijk paleis bezoeken met de Liggende Boedha en dan nog de Po What - een tempel in goud.
Misschien ook eens een boottripje maken en de marktjes aflopen. Amai, wat je hier allemaal ruikt, ziet en kan proeven; je komt ogen tekort.
De reis is goed gestart, heel leuke indrukken ...
Kussen en tot later!

op de vooravond van vertrek ...

en we voelen ons ok, meer dan ok! In het weekend de laatste knuffels aan mam, pap, broertje en zijn vriendinnetje gegeven. Het was een leuk afscheid; nog lekker gegeten en op een luchtige manier afgesloten.

Mam, pap en Lydie natuurlijk, ik zal jullie 'watch outs' zeker in het achterhoofd houden. We zullen proberen niet in een of andere ravijn of benarde situatie te belanden.

Morgen nog een laatste moeilijk afscheid van mijn vriendje. 2 maandjes elkaar missen, moet wel lukken, niet?

Mijn rugzak is gepakt en ik ben tevreden van de dingen die er in, rond en op zitten. Het uiteindelijke gewicht is 9 kilo. Mijn handbagage erbij gerekend maakt 10 kilo, juist mijn streefgewicht.

Ik zal jullie deze week nog een berichtje sturen uit Bangkok om te laten weten dat we goed zijn aangekomen en gesetteld.

En verder, probeer mee te genieten van mijn reis!

Elsje als reizend reporter

Eergisteren had ik een leuk gesprek met Nadia en Saïd van FM Brussel.
Vanaf begin maart zal ik wekelijks een gesprekje met hen hebben tijdens het weekendprogramma FM World (van 12u tot 18u).
Elke week zal ik iets vertellen over iets wat me heeft verwonderd, geraakt, verrast, ... en wat eigen is aan de cultuur of gewoonten van dat land.
Twijfel niet om af te stemmen op FM Brussel!

Dit weekend ga ik mijn rugzak samenstellen. Alles ligt hier een beetje verspreid in tassen, kasten en dozen. Nu nog de puzzel in elkaar steken. Terwijl de praktische voorbereiding tot zijn einde komt, moet die in het koppeke nog beginnen. Al die mensen die ik moet missen, snif, snif ...
Maar ik kom terug en die 5 maanden zullen voorbijvliegen.
Voordat jullie het verwachten sta ik weer voor jullie deur!
Dikke kus!

Mijn geplande reisroute

1. Zie hier mijn geplande reisroute. Deze bestaat uit 5 etappes en kan al reizend veranderen:
3. Etappe 2 (Vietnam en Cambodja) doen we samen met Annelies.
5. Steven zal ons vergezellen tijdens etappe 3 (golfkust Thailand tot Singapore).
   

Snow overdose!

We hebben een heerlijke sneeuwweek achter de rug. Onze vrees was dat er een pover laagje zou liggen, maar het tegendeel was waar. Het viel met bakken uit de lucht!
Op de foto zie je me zwoegen naar de top om zo verse baantjes te kunnen trekken.

Nu nog een laatste weekje werken en dan de laatste voorbereidingen voor de grote reis. Ik heb mijn reis met 2 weken ingekort want Annik en Alexander stappen begin juli in het huwelijksbootje. En dat wil ik voor geen geld missen!

Als ik alle administratieve stappen heb ondernomen zal ik deze op mijn voorbereidingsblog zetten. Helaas is de optie tijdskrediet geweigerd op het werk waardoor ik ontslag heb moeten nemen. Ik zal dus weer een plaatsje op de arbeidsmarkt moeten veroveren bij terugkomst.